W II niedzielę Adwentu, 8 grudnia 2024 roku, w Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Maryi, odbył się w Domu Słowa w Legnicy dzień skupienia diakonów stałych, kandydatów do diakonatu stałego oraz ich żon, zorganizowany w duchu modlitwy i refleksji nad powołaniem oraz rolą diakona w Kościele i rodzinie. Spotkanie prowadził ks. Krzysztof Wiśniewski, wikariusz biskupi ds. formacji stałej duchowieństwa i osób konsekrowanych. W wydarzeniu uczestniczyło 30 osób.
Dzień rozpoczął się o godzinie 9.00 od zawiązania wspólnoty, podczas którego uczestnicy zostali wprowadzeni w atmosferę modlitwy i jedności. Następnie, o 9.30, celebrowano Jutrznię. Podczas homilii ks. Krzysztof skierował uwagę uczestników na istotę szczęścia, które wykracza poza chwilowe emocje i trudności dnia codziennego. „Szczęśliwy jest ten, kto widzi przed sobą drogę, patrzy dalej i wie, że wszystko, co go spotyka, jest do przejścia” – te słowa stanowiły kluczowy przekaz homilii. Spotkanie z Chrystusem jako Drogą prowadzącą do domu Ojca jest źródłem szczęścia. Kaznodzieja wskazał na Maryję, Niepokalaną, jako przykład osoby wypełnionej prawdziwym szczęściem, wynikającym z całkowitego zaufania Bogu, przyjęcia Jezusa i otwarcia się na Jego plan. Jej życie, mimo trudności, było drogą ku wiecznej radości. Powołanie, które daje Bóg, uszczęśliwia człowieka, otwierając przed nim perspektywę bezgranicznego rozwoju.
Po modlitwie uczestnicy spotkali się przy kawie, która była okazją do nawiązywania bliższych relacji, wymiany doświadczeń i integracji w nieformalnej atmosferze. Następnie, ks. Krzysztof wygłosił konferencję pt. „Dom diakona – dom Boży”. Podkreślił fakt, że prawdziwy Bóg objawił się jako Ten, który buduje dom dla człowieka i chce w tym domu przebywać. On jest Bogiem z nami, bliskim, zasiadającym z nami do stołu. Takim się okazał w Jezusie. Powołanie diakona ma ścisły związek z urządzaniem domu i służbą domowi, który jest przede wszystkim przestrzenią relacji. Jego posługa w Kościele jako Domu Bożym bazuje na doświadczeniu jakie wynosi ze swego domu, z posługi stołu, z realizacji powołania małżeńskiego i rodzicielskiego. Dlatego tak ważna jest obecność żony i dzieci w formacji kandydata żonatego. Podczas konferencji podkreślono również znaczenie rodzinnego rytuału i liturgii domowej, która umacnia życie małżeńskie i rodzinne, przez głębszą relację z Bogiem. Po konferencji uczestnicy dzielili się swoimi doświadczeniami w małych grupach.
Centralnym punktem dnia była Eucharystia o godzinie 12.00. W homilii ks. Krzysztof skupił się na Przywileju Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Zwrócił uwagę na fakt, że Maryja nie broniła się przed Ewangelią, nie opierała się łasce, będąc wolna od skutków grzechu pierworodnego i pełna łaski. Ona jedna podjęła bezwarunkową współpracę z darem Boga. My natomiast możemy podjąć pełną współpracę z łaską uznając się za grzeszników, którzy bez łaski żyć nie mogą. Chrześcijańskie powołanie jest spotkaniem łaskawej mocy Pana z naszą bezsilnością i grzesznością.
Po Mszy świętej uczestnicy dnia skupienia spotkali się na wspólnym obiedzie, który stał się czasem budowania relacji i dalszego dzielenia się swoim doświadczeniem życia w powołaniu. Popołudnie rozpoczęło się adoracją Najświętszego Sakramentu, która była czasem wyciszenia i powierzania Bogu swojego życia, posługi i rodzin. W modlitwie adoracyjnej pomagały siostry Służebnice Przenajświętszej Krwi. One też wcześniej prowadziły śpiewy podczas Eucharystii.
W godzinie miłosierdzia celebrowane były nieszpory przed Najświętszym Sakramentem. W homilii ks. Krzysztof odniósł się do wyśpiewanych właśnie psalmów: „Ucieszyłem się, gdy mi powiedziano: Pójdziemy do domu Pana” oraz „Jeżeli domu Pan nie zbuduje, daremnie się trudzą ci, którzy go wznoszą”. Wychodząc od tych słów, raz jeszcze podkreślił, że Bóg chce bliskości człowieka i czyni ludzi wierzących Swoimi domownikami. Powołanie diakona jest, jak powtarza papież Franciszek, „powołaniem rodzinnym”, a umiejętność troski o domowników i dom, jakim jest Kościół, jest specyficznym charyzmatem diakona.
Błogosławieństwo eucharystyczne zwieńczyło liturgię i dzień skupienia, który był czasem pogłębionej refleksji nad rolą służby w życiu diakona i jego rodziny. Przykład Maryi, Niepokalanej Służebnicy, uczy nas, że prawdziwa wielkość tkwi w oddaniu się Bogu i służbie innym – zarówno w domowym ognisku, jak i w Kościele. Słowa uczestników na pożegnanie świadczyły o tym, że zostali umocnieni i zainspirowani do pogłębienia życia duchowego oraz wierności w codziennym wypełnianiu misji: „Dom diakona to Dom Boży”.
